เพลงหาไม่เจอหรือเธอไม่มี
ปราสาทวัดสระกำแพงใหญ่

ใครบางคนที่มีค่าพอ...ให้รอคอย การรอคอย...เป็นเรื่องที่ทรมานมาก ...โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน หรือรอคอยสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น..มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง และเข็มนาฬิกา ก็เดินช้าอีกเป็นเท่าตัว... ...จากเวลาที่นานอยู่แล้ว...ยิ่งนานกว่า และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น ก็มีตัวเเปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ... ...เพราะคนทุกคนมีพื้นฐานของความเหงา และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆกับความอ่อนไหว เป็นโอกาสดีที่จะใช้ระยะห่างเป็นเครื่องวัดความรู้สึก พิสูจน์ความเข้มเเข็งของความรัก วัดการกระทำ...ความเสมอต้น เสมอปลาย และความอดทน ...ด้วยเงื่อนไขแห่งความลำบากของการเวลา แล้วตัดสินใจว่า...การรอคอย จะคุ้มค่าหรือไม่ ...การอยู่ห่างกัน... ...จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง ต่างคนต่างต้องทำให้หัวใจเข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ ที่คอยรบกวนและคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันหนึ่งเราพบว่า คนคนหนึ่ง คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ และคนที่จะฝ่าฟันความบีบคั้นแห่งการรอคอย กลับมาหาเราได้...ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา... เพราะฉะนั้น ย่อมหมายถึง ความรู้สึกที่เขามีอยู่ก็คงไม่ธรรมดา และคนๆนั้นก็ย่อมควรแค่ แก่การรอคอย... เวลาที่ชาวประมงเลี้ยงหอยมุก จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน และสามารถรอได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสายสร้อยได้ ย่อมเกิดค่ามหาศาล ...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้ หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ...ที่มีค่าพอให้รอคอย...
ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น มีถนนกว้างขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวของเรากลับเล็กลง เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น..... เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้วแต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง เรามีอาหารมากมาย แต่เต็มไปด้วยสารพิษ ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น บ้านสวยๆกลายเป็นบ้านแตกสาแหรกขาด ดังนั้น จากนี้ไป...ขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดีๆไว้โดยอ้างว่าเพื่อโอกาสพิเศษ เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือ โอกาสที่พิเศษสุดแล้ว จงแสวงหา การหยั่งรู้ จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่ โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย น้ำหอมดีๆที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้ เอาคำพูดที่ว่า....สักวันหนึ่ง...ออกไปเสียจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตาม ที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลง... จงอย่าลืมคิดว่า...สักวันหนึ่ง...วันนั้น คุณอาจไม่มีโอกาสมานั่งตรงนี้เพื่อทำอย่างที่คุณต้องการอีกก็ได้...